Update: Binnen een paar minuten had ik al reacties. Van mijn eigen schoonzus die me wist te vertellen dat het een Japanse Anemoon is. 'Stekjes?' vroeg ze. 'Graag!' antwoordde ik. 'Ja!' riepen twee buurtvriendinnen in koor. Broer Coen blijkt deze September Charm ook in zijn tuin te hebben staan. Kijk, van je familie moet je het hebben. En van Facebook.
Ik kom deze bloem steeds vaker tegen, lekker wild tegen gevels en ramen. Op Facebook maar eens vissen naar de naam van dit moois.
Het boek Eilandgasten van Vonne van der Meer is binnen. Voor een habbekrats besteld op boekwinkeltjes.nl, zorgvuldig ingepakt en snel ontvangen. Tot mijn verrassing heeft dit exemplaar een harde kaft en is het gesigneerd door de auteur. Bovendien - oh, daar houd ik van - zit er een briefje ingeplakt van de eerste eigenaresse. Ze vertelt dat ze het boek op Vlieland heeft gekocht, een paar dagen voordat Van der Meer een lezing in de kerk hield en ze vult de info aan met de werkelijke locatie van het huisje in de verhalen.
Ik bedank de verkoper voor de snelle verzending en zeg dat ik verrast ben door de extra's. Hij mailt terug: 'Dag Karin, dit was inderdaad niet het boek wat U had besteld maar het is U gegund!'
Wat leuk! Dank, Ad A. Dank, universum.
Mijn driedelige serie is compleet. Ik hoop me er volgende week mee in een luie stoel te nestelen. Eerst verder met een boek van de bieb. Dat me er juist toe heeft aangezet om mijn boekenkast uit te mesten en enorm veel boeken weg te doen. Behalve die van Vonne van der Meer dus. They 'spark joy'.
(Wordt vervolgd)
Zeker weten.
Ik moet ineens denken aan het boek Eilandgasten van Vonne van der Meer. Dit boek is het eerste van drie delen over een vakantiehuisje op Vlieland en de diverse gasten die het beurtelings betrekken. In een van de prachtige verhalen draait het om een weduwnaar op leeftijd die het leven niet meer ziet zitten. Zijn groeiende belangstelling voor een boek waar hij alleen maar in begonnen was om de tijd door te komen, zorgt mede voor een wending. Ontroerend mooi. Ik heb alleen de delen: De avondboot en Laatste Seizoen, maar de complete serie is tweedehands op bol.com en boekwinkeltjes.nl te vinden. Sterker nog, ik vind daar net zelf het ontbrekende deel voor euro 1,75. Laat die nazomer maar komen. Dan ga ik die drie prachtige pareltjes weer eens heerlijk herlezen.
Inmiddels bespreek ik de wezens zelfs met mijn fanatiek spelende fysiotherapeut en hoop ik dat we nog een paar sessies hebben als de aangekondigde ruilmogelijkheden aan het spel worden toegevoegd. Dankzij zijn tip kijk ik met terugwerkende kracht oude afleveringen van de serie op Netflix. Met Engelse audio, dat wel. Want. Dan. Voelen. We. Ons. Niet. Zo. Kinderachtig.
Dat betekent wel per aflevering twee keer die titelsong die je niet meer uit je hoofd krijgt. Dat nummer zal voor mij voor altijd aan de zomer van 2016 kleven. Hé, dat klinkt negatief. Ik vind het eigenlijk een heel mooie song. Zo ook de gast hieronder, op wie ik om diverse redenen trots ben:
Gotta catch 'em all. Daarom hier het origineel:
We zijn zulke trouwe klanten, dat we telkens enthousiast begroet worden. Of aangesproken: "Zo, is de man niet mee? Heb je 'm voor de tv gelaten voor het voetbal? Of kijkt hij de Olympische Spelen?" Andersom zou trouwens ook zomaar kunnen: "Zo, is de vrouw thuis gebleven?" - "Nee, die speelt al uren Pokémon Go in het park. (En jengelde om een ijsje. Dat ìk moest gaan halen. Zodat zíj bij die lure-module-dinges kan blijven zitten en die Pokéstop iedere vijf minuten kan leegtrekken)."
